Tatile gittim, dönmüyorum..

Merhaba, yine ben, Fulsen. Sıkıldınız mı benden?

Geçtiğimiz yıl Ekim’in 30’uydu. O güne kadar adımı sadece beni şahsen tanıyanlar biliyordu. Üzerinden sadece bir yıl geçtiğine inanmak zor. Zaman ne göreceli bir kavram. “32’me doğru, garson ve mutlu..”yu yayınladığım gün hayatın beni ta buraya getireceğini tahmin bile edemezdim. Burası mı? Bugün size Datça’dan yazıyorum. Hafızayı hatıraya çevirmek için yazıyorum. Unutmamak ve kendimi iyileştirmek için yazıyorum, başka meramım yok. Yazmadan anlamıyorum, ne kendimi ne de diğer şeyleri. Şimdi dönüp bir yıl önce yazdıklarıma bakıyorum, bir de aynaya: ne kadar değiştiğimi izliyorum. Bir yılda ne olmuş olabilir ki?

Sayısını hatırlayamayacağım kadar çok kez mutluluktan havalara uçtum, bunları zaten biliyorsunuz. Peki, başka? Beş yıllık bir aradan sonra tekrar aşık oldum. Şanslıydım ki üç ayda geçti, zaten olacak iş değildi ama bunu o günlerde bana kim anlatabilirdi ki? Doğum günümde sinir krizi geçirdim, partimi ilk ben terk ettim. Nedeninin değmezliğini düşününce gördüm ki gelenlere çok ayıp ettim. Türlü sebeplerden ve zaman zaman sebepsiz yere ağladım, ağlamanın zayıflık olduğuna inandığım yılların acısını çıkarttım. Babaanneler gibi çarpıntılarım başladı. Doktorlar kalbimle ilgili bir sıkıntı olmadığını söylediğinde, çözüm bulmak için bir şifacıya kadar gittim. İki yıl önceki ben bunu görse, bugünkü beni sopayla döverdi ama işe yaradı. On yılın ardından yeniden resim yapmaya başladım, iki kitabı okumayı yarıda bıraktım. İki kez biber gazı yedim, bir kez ishal oldum. Çok çalıştım, az uyudum. Bazı zamanlar yemek yemeği unuttum. Bir gün artık dizi izle(ye)mediğimi fark ettim, çok üstelemedim. Dört kez parti verdim, herkes her zamanki gibi ziyadesiyle eğlendi. İtirazlar ve tartışmalarla beslenen iletişime tahammülüm kalmadığını anlayıp, bir arkadaşımın artık arkadaşım olmadığını kabul ettim.

Yedi kez kahve falı baktırdım, üç kez Ay Bir Kilisesi’ne gittim. Dileklerimden birinin gelmişine geçmişine sövüp, aldığım anahtarlardan birini denize fırlattım. Kaybetmemek uğruna her şeyi göze aldığım evimi, gözümü kırpmadan dağıtıp kapattım. Otuz yaşından sonra dostluk kurulmaz diyenlere inat, iki yeni dost edindim. Hiçbir yere ve hiçbir kimseye ait olmayan bir adamı sevdim. Uzun metrajlı yalnızlığımın sonunda birisi için “Sevgilim” dediğimi duyanlar, artık bir yere kıpırdamayacağımı düşünseler de ben plana sadık kalıp gittim. Uçak Istanbul’dan havalanırken bile bunu gerçekten yaptığıma inanamadım. Zaten olmadı, geri döndüm. Üç tel beyaz saçıma “Hoş geldiniz” dedim, buna rağmen Istanbul’dan ayrılmak için çok genç olduğumu anlattılar, dinledim. “Emekli” olunca hepimizin birlikte gideceğinden bahsettiler. Sanırım bu savı kabul ettim.

Istanbul’da işleri yoluna koymaya başlamadan önce, uzun yıllar boyunca ya çok işim olduğu için ya da işsiz insanın tatil yapmaya hakkı olmadığını düşündüğüm için gidemediğim o tatile sonunda çıktım. Luna’dan ilk kez on yedi gün ayrı kaldım. Bu arada kibarca terk edildim; geç buldum tez yitirdim, diyelim. Haşlanmış yumurta yemeye ve pembe renkli giyinmeye başladım. Yani ne boynuzlarım çıktı, ne kuyruğum uzadı; alabildiğine normal bir yıldı. İçler dışlar çarpıp sağlamasını yapıyorum da sonuçta güzel bir yıldı.

İyiyim.

Şimdi “Her şey yolunda, çok iyiyim” diyorum ama insanları inandıramıyorum. Haklılar. O kadar çok kez yalan söyledim ki. Ama biz böyle öğrendik büyüklerimizden: “Kol kırılır, yen içinde kalır. İçeride ne yaşarsan yaşa, dışarıda dimdik yürüyeceksin”. Ben de öyle yaptım. İşlerim kötü giderken, ilişkilerim kötü giderken hep dimdik durdum. Pek çok kez iyileşene kadar hasta olduğumu bile kimselere söylemedim. Gülümsedim ve dik durdum. Sonuna gelip, bir şeyleri bitirdiğimde “Hani ama?” dediler, “Öyle işte…” dedim. Gülümsedim. İşte de aşkta da içinden geçtiğim hiçbir şeye bok sürdürtmedim. Sonuç? Ben yalancı oldum. “Ama siz bana?” diyemedim.

Çok değiştim dedim ya, misal artık sesim eskisi gibi gür çıkmıyor. Usul usul konuşuyorum, hatta bazen dediklerim duyulmuyor. Ama tüm içtenliğimle söylüyorum ki: çok iyiyim. Evet, olmadığım zamanlar oldu ama bugün gerçekten iyiyim.

Datça’ya geldiğimde, sezon bitmiş, yazlıkçılar kasabadan elini ayağını çoktan çekmişti. Burada yaşayanların deyimiyle “Datça’nın en güzel zamanları” idi. Her şey sabahın ilk sigarasını içmek için verandaya çıktığımda, daha adımı bilmeyen yan komşusunun tıkırtılarımı duyup kafasını uzatması ile başladı.

“Taze çay demledim, vereyim mi?”

Sağ elini sol elinin üzerine getirip, ölçü göstererek devam etti.

“Büyük vereyim mi?”

Gülümsedim. Sokaklarda ebeveynsiz koşuşan çocukları gördüm. Kapıların üzerinde ağır kilitlerin olmadığı, evlerde alarm kurulmadığını fark ettim. Bir vakit sonra, yolda göz göze geldiğimizde gülümseyerek selam veren insanları bir yerden tanıyor muyum diye düşünmekten vazgeçip, “Günaydın” diyerek yoluma devam etmeye başladım. Sahilde sahipleri olmadan arkadaşlarıyla yürüyüşe çıkmış köpekleri seyrettim. Kışa hazırlık, verandada kurutulan tarhanayı ufalamak için blender mi kullanılmalı, kollu kıyma makinesi mi denemelerini izledim. Aşağı komşunun ördek yumurtaları ile bizim evin ekşi mayalı ev yapımı ekmeği takas ediliyordu. İstiridye mantarını nasıl soteleyeceksin, çintar mantarını soğanla nasıl kavuracaksın, olası zehir riskini engellemek için en az yirmi dakika pişireceksin, içerikli konuşmaları dinledim. “Yeni mahsul şarabım var, yalnız içmek istemedim” diye gelen davete icabet ettim. Bulutların artık göz hizamda olduğunu fark ettim. Sabah kahvaltısına doğradığım domatesler için bahçeye çıkıp taze kekik koparttım. Verandadan gelip evi saran melisa kokusunu içime çekerek, Küçük Ayı’yı ve adını bilmediğim yüzlerce ama yüzlerce yıldızı seyrettim. Ördek besleyen komşu abi ile meditasyona başladım. Sadece denizden çıkan et yiyorum diye bana özel hazırlanmış kalamar dolmasının taçlandırdığı sofrada ağırlandım.

Akşam olduğunda bu sefer diğer yan komşu abla elinde bir tabak, kapımızı tıklattı.

“Çikolatalı çizkeyk yaptım, buyurun. Cafe Fernando’nun tarifini denedim. Altındaki keki için üşenip bisküvi kullanmayın demiş. Sözünü dinledim ama çok uğraştırdı. Bakalım beğenecek misiniz?”

“Cenk’in kitabını mı okuyorsunuz?”

“Cenk kim?”

Gülümsedim. Çizkeyke hakkını vermek için taze öğüttüğümüz kahveler henüz filtrelenmemişti ki sabahları bana büyük çay veren abla “Yazar kıza koktu, canı çekmiştir. Reyhan getirdim. Salatalara serpersiniz” diye seslendi. Sinema filmi değil, televizyon dizisi değil, babaannemin gençlik anıları değil, çok gerçek bir hayat.

Söyleyin, nasıl iyi olmam?

Evet, iki ay sonra otuz üç yaşımı dolduruyorum. Ortalama insan ömrüyle kıyaslandığında öngörülen hayatımın %42’sini geride bırakıyorken yarın ölmeyeceğimin de garantisi yok. Peki, böyle bir hayatı yaşamak için neden Sosyal Güvenlik Kurumu’nun beni “emekli” ilan etmesini beklemeliyim?

Çok gezip çok görmüş birisi değilim. Havası, doğası, denizi bu kadar güzel başka memleketler var mıdır, vardır elbet. Ben burasını buldum. Daha huzurlu sokaklar, daha lezzetli yemekler bulunur muydu, bulunurdu mutlaka. Ben aramadım, burada durdum. Çünkü aradığım huzuru buldum.

Denize nazır bir İtalyan restoranında çalışmaya başladım. On dakika süren iş görüşmesini yaparken kıyafetlerimin altında bikinim vardı. Bu arada emekliler çalışmıyor sanıyorsanız, yanılıyorsunuz. Küçük ya da büyük, keyfi ya da zaruri hepsinin bir işi var. Hayatın nasıl kazanıldığına değil, nasıl yaşandığına bakan bir memleketteyim. Ben öğle tatilimde denize girerek ya da bir saat şekerleme yaparak ve marketten değil pazardan alışveriş yaparak yaşamayı tercih ediyorum artık.

Istanbul’da işimle evim arası on dakikaydı, burada on beş dakika. Aslında mesafe aynı, sadece ben daha yavaş yürümeye başladım. Sigaramı da kahve mi yavaş içiyorum, acelem yok. Değiştim diyorum ya, oraya buraya koşturan, heyecandan yerinde duramayıp zıplayan kadın değilim diye kimse mutsuz olduğumu düşünmesin. İyiyim. Yamuk gülümsememle uzun uzun düşünen dingin bir kadınım artık sadece. En son ne zaman birine kızdığımı ya da bir şeye sinirlendiğimi hatırlamıyorum bile. Bazı haberleri okurken ettiğim küfürleri saymazsak, içimde ve dışımda sonsuz bir huzurun içinde sadece nefes aldığımın farkına varıyorum.

Garsonluk bu sefer de bana belli bir şehre, belli bir hayata mahkum olmadan yaşama şansını, hareket özgürlüğümü verdi. Hareket özgürlüğü, tatil yapmaya gittiğin yerden dönmeme kararı alabilmektir.

Merhaba, ben Fulsen. Bugün kendimi “emekli” ilan ettim. Soran olursa Datça’ya yerleştim.

 

Bu parça da benden, beş dakika yirmi saniye nefes almak isteyenlere gelsin.