Kategori: Hatıra

Misafir Odaları gibi Tuhaf Bir Şey

Tarih: 26 Şubat 2021 | Yazar: Fulsen

Benim büyüdüğüm evlerde, her şeyin en iyisinin misafirlere tahsis edildiği özel odalar vardı. Misafir terlikleri, misafir tabakları, misafir bardakları, misafir çikolataları, misafir sigaraları, misafir içkileri… Eve misafir teşrif etmediği sürece kapıları mutlak surette kapalı kalan bu odalar bir ‘tuhaf’ kokardı. Tuhaf yıllardı. Saat birde bir kez, beşte beş kez ve gece yarısında on iki kez çınlayan misafir odasının duvarlarında saymayı öğrendiğim yıllardı. Tuhafın ‘tam’ da bir karşılığı yoktur lügatte. Tam! ‘Tam bilmediğimiz şeyler işte’ demektir diye okumuştum bir kitapta. Çok küçüktüm, zorlasam hatıralarım ama artık zorlamıyorum. O da tuhaf…

Devamını okuyun

Yorum Bırak

İnsan icadı bir mutsuzluğun içinde ölüyorum..

Tarih: 16 Kasım 2015 | Yazar: Fulsen

Güzel bir rüyanın refakatinde uyanıyorum sabaha. Kış güneşi yolunu bulmuş, yastığıma düşmüş; Luna saçlarımı yalıyor. Kahvemi yapıyorum, balkona çıkıyorum, serin havayı tütünümün dumanına katıp ciğerlerime dolduruyorum. Haberleri açıyorum: Katliam! Erkenden uyuduğum hatta güzel bir rüya gördüğüm için bile utanıyorum bir an.

Bir katliam ki ne şimdiye kadar yaşanmış olanlardan eksik, ne bundan sonra yaşanılacaklardan fazla. Sayıları çok severim, katliamlar dışında. Onlarca insan… Doğdular, büyüdüler. Acılarıyla hayalleriyle hepimiz gibi sadece insandılar. Geçen akşam bir konsere gidelim dediler ve öldüler.

Sosyal mastürbasyon sayfaları “İnsanlar değil, insanlık öldü” diye bağırıyor. Bense düşünüyorum, insanlık hiç yaşadı mı diye. İnsan var oldu var olalı, her zaman ve her yerde kavga, kıyamet, savaş, felaket, katliam… Var mı güçlünün gücünü, güçsüzün üzerinde kullanmadığı tek bir an? Bütün çocuklar faşist mi doğuyor yoksa? Peki, biz ne zaman insan olduk? İnsanlık diye bir şey uydurduk?

Devamını okuyun

1 Yorum

Ölesiye korktum..

Tarih: 26 Şubat 2015 | Yazar: Fulsen

Kendimi bildim bileli köpeklerden ölesiye korktum. Korkunun insana yaptırabileceklerinin ise sınırı yok…

2003 kışıydı, aylardan Ocak ya da Şubat, çok net hatırlamıyorum. Öğle saatlerinde bastıran kar, gece olmadan bütün şehri ele geçirmişti. Dükkânı kapatıp evin yolunu tuttuğumda saatler çoktan gece yarısını geçiyordu. İstiklal Caddesi’nden meydana kadar yürüdüm. Karın havayı yumuşatmasına aldırmayan Taksim Meydanı her zamanki gibi mevsim normallerinin üzerinde soğuktu.

Çevrede dolmuş, taksi, otostop çekebileceğim herhangi bir araç hatta benden başka bir insan evladı bile olmadığını fark edene kadar karı ne kadar çok sevdiğimi düşündüm. Arka planda kar yağan bütün anılarım güzeldi. İnceden gülümseyerek kaderime boyun eğdim ve eve ulaşmak için yürümekten başka çarem olmadığını kabul ettim.

Koşulları değerlendirdim: cepte yarım paket sigara, ortalama otuz santim yüksekliğinde kar, yaklaşık üç kilometre yol… Soğuktan daralan kılcal damarlarımın etkisi ile yarım saate kalmadan çişim de gelecekti.

Devamını okuyun

9 Yorum

O gün ölmediğim için bugün yazıyorum..

Tarih: 10 Mart 2014 | Yazar: Fulsen

Fulsen Türker'in Kendi Portresi — Fulsen Türker’in Kendi Portresi

Merhaba, ben Fulsen. 32 yaşında bir kadınım. 14 yıldır tam zamanlı çalışan, emekçi bir kadınım. Sağ olsun “Pizzacı” bile bugüne özel 5 TL’lik kalp şeklinde pizza promosyonu ile Dünya Kadınlar Günümü kutladı. Bilenler bilir, ben kadın kimliğimi 21 yaşıma kadar reddettim. Sıfatlarımın arasında cinsiyetimin yer almasını gereksiz bulup, eş dost sohbetlerinde östrojenime su katıldığını iddia ettim. Kadın olmayı sevmem ise 30+ yaşlarımı buldu.

1998 yazı. Çok sıcak bir yazdı. Ben her yaz olduğu gibi, Istanbul’un sayfiyesi sayılan bir beldede tatil günlerimi geçiriyordum. 16 yaşında sorunlu bir ergendim. Büyük isyanlarım vardı, her ergen gibi. Şimdi hayranı olduğum pek çok yazarı henüz okumamış, kendimi bulduğum o filmleri henüz izlememiştim. Yine de hayata dair sorulacak pek çok soruyu sorduğuma ve kati yanıtlarını bulduğuma emindim. Bir ay sonra lise son olacaktım, sonra üniversite sınavına girip Istanbul’u kazanacaktım.

Devamını okuyun

213 Yorum

Kadınlığımın Orta Yeri..

Tarih: 18 Şubat 2014 | Yazar: Fulsen

Ayten ve Fulsen 22 Aralık 1990, Eskişehir — Ayten ve Fulsen
22 Aralık 1990, Eskişehir

Çocuk tüm coğrafyaları kendi evi gibi bilirmiş ya ben de çocukken bütün kadınları anneannem gibi bilirdim. Adı Ayten. Aklınıza Ümit Yaşar Oğuzcan’ın Milyon Kere Ayten’indeki Ayten düşmesin. Karadeniz’in sert ikliminde yetişmiş bir kadındır benim Ayten’im. Yeşilli morlu basma etekler giyer, ibadet eder gibi her gün üç kez arap sabunuyla yerleri siler. Uzun yıllar kadın sıfatını taşımaya dair hiçbir arzumun olmamasının nedenidir belki Ayten. Gardırobun alt rafında sıralanan tabanı hiç asfalt görmemiş rugan ayakabıların içine bez mendillere sarıp sakladığı altın bileziklerini sadece kabul günlerinde takar. Güzel kadınmış gençliğinde, ben görmedim. Saçlarını hep kısadır anneannemin. Annem öldükten sonra makyaj yapmamış, yakışık almazmış. Sadece televizyonu değil, kibrit kutusundan oklavaya kadar herşeyi dantellerle örter, evde yalnız olduğumuz saatlerde bana kızının adıyla seslenir.

Çocukluktan kalma psikolojik problemlerimin vebali boynuna, biraz deli ama kötü niyetli kadın değildir Ayten. Annemi sevdiği kadar çok olmasa da beni de sever; bense uzun yıllar boyunca anneannemi değil, yaptığı zeytinyağlı sarmalarını sevdim. Bilirim beni sevdiğini. Tek mabedi mutfağı olan Ayten “Seni seviyorum” cümlesini kurmazsa da “Sana ıspanaklı peynirli börek yaptım” der çünkü.

Devamını okuyun

4 Yorum

Yıllar sonra..

Tarih: 19 Ocak 2014 | Yazar: Fulsen

8 Ocak 2013, Taksim Fotoğraf: Sezen Tulgarer — 8 Ocak 2013, Taksim
Fotoğraf: Sezen Tulgarer

2003’un Şubat ayıymış. Tarihi ben hatırlamıyordum, dün gelen mektuptan öğrendim. Fakültenin son yılıydı, gündüz kısmi türevli diferansiyel denklemlerden, akşam da soğuktan kaçanların boş masa bırakmadığı Sarı Kahve’de servis yapmaktan yorgundum. Aynı işyerini ama ayrı hayatları paylaştığımız bir arkadaşımla, İstiklal Caddesi’ni yavaş yavaş boşaltan insanların üzerine doğru yürüyorduk.

O yıllarda Beyoğlu’nu yaşayanlar iyi bilir. Galatasaray Lisesi’nin tam karşısındaki pasajın alt katında Babazula isimli, mahzen tadında ve ilk gençlik anılarımın pek çoğuna ev sahipliği yapmış bir bar vardı. Masalarının üstünde dans ettiğimiz, bar tezgahında efkar dağıtıp alayına küfrettiğimiz, 30+ abilerimize hayran kalıp büyüdüğümüzde neler yapacağımızı hayal ettiğimiz bir yerdi. Tam önüne geldik ki, kapı duvar. Ruhsat sorunları, ortaklar arasında kavgalar derken bugün yarın kapanacağını bilsem de Babazula’nın artık hayatımda olmayacak olması hayatın binbir türlü halinden kaçacak sığınağı kalmamış biri gibi hissetmeme engel olmadı. Galatasaray Meydanı’nda hangi sokağa gireceğimi, nereye gideceğimi bilmeyerek kendi etrafımda dönüyordum, arkadaşım ise bu delilik halime anlam vermeye çalışıyordu ki yanımıza iki İngiliz adam yaklaştı.

Devamını okuyun

6 Yorum

Gitmeler üzerine..

Tarih: 14 Ocak 2014 | Yazar: Fulsen

Unutmaktan bu kadar korkmasaydım, belki de hiç yazmazdım. Canım yandığında insanlar yanıma gelir, zamandan, zamanla unutacağımdan, unutunca geçeceğinden bahsederler. Bazen unuturum, geçti zannederim; oysa ki aradan bir vakit geçtiğinde, anın duygusunu değil de salt olayı hatırlamaya başladığımda gerçekten geçer.

Çocukluğumun silik anıları arasında, sanki dün başımdan geçmiş kadar berrak bir akşam var. Beş yaşındayım. Cuma akşamı, Eskişehir’de kış. Annem yanıma geliyor “Hadi anneannenlere gidelim mi?” diye soruyor. Nasıl heyecanlanıyorum. Bizim evde yasak olan tüm muzır abur cuburları anneannem bana annemden gizli yedireceği için gözlerim parlıyor. Hem yatma saatim geldiğinde henüz eve dönmemiş olacağımız için fazladan iki saat renkli televizyon izlemek demek, anneannemlere gitmek. Sadece gözlerim açıkta kalacak şekilde paltomun kapşonu takılıp atkı ile sarmalanıyorum. Yola çıkıyoruz.

Devamını okuyun

7 Yorum

Bim Bam Bom

Tarih: 30 Aralık 2013 | Yazar: Fulsen

sevgili

1. isim, Sevilen ve âşık olunan kimse, yavuklu, dost, yâr, canan

2. sıfat, Sevgi ve bağlılık duyulan

Türk Dil Kurumu, Büyük Türkçe Sözlük

Eskiden, taa ilk başlarda, ne kadar da kolaydı oysa… Okulda aynı sıraya oturdun mu biterdi olay. Benim de aynı sıraya oturmuşluğum vardır o yıllarda, adı Çağlar mıydı Çağdaş mı öyle bir şeydi. Ben kolumu kırmıştım bir keresinde, hayat bilgisi sınavı vardı, cevapları ben söyledim o yazdı ama hiç kopya çekmedik. Ben sınıfın yıldızlı pekiyi-li öğrencisiydim, o da ana okulu öğretmenlerinden birinin oğlu. Bir keresinde de o çok hasta olmuştu, küme ödevinde hazırladığı bölümü tahtaya çıkıp ben anlatmıştım sınıfa. Annesinin tayini çıktı, ilk okul bitmeden Denizli’ye taşındılar. Türkiye iller haritasında Denizli’ye baka baka ağladım.

Devamını okuyun

5 Yorum

Çirkin

Tarih: 17 Eylül 2013 | Yazar: Fulsen

Herkesin olduğu gibi benim hayat çizgimde de olayların gidişatını değiştiren ve dünya tarihi ile kıyaslandığında önem derecesi meçhul hayatımda yeni bir çağın başlangıcı sayılabilecek milatlar var. Misal Leonard Cohen konserini dinlemeden öncesi ve dinledikten sonrası, Robert A. Heinlein’nın Yaban Diyarlardaki Yabancı’sını okumadan öncesi ve okuduktan sonrası, tarih sayfalarında ilk sevgilim olarak kendini kayıtlara geçirmiş G..’yle birlikte olmaya başlamadan öncesi ve onu terk ettikten sonrası gibi. Son örnekteki zaman kaymasının sebebi ise aradan geçen yıllardan sonra bahsi geçen şahısla olan hatıralarımın gerçekliğini sorguluyor oluşum ki bu ilerleyen günlerde başka bir itirafnamenin konusu olabilir ama bugün üzerinde durmayalım.

Bu gecemize konu olacak milat ise bir İstanbul hikayesi ve de bir İzmir yüzleşmesi. Cezai ehliyetimi almama daha 5 ay vardı. Sadece yeni bir şehre taşınmakla kalmamış, yeni bir hayata ve hatta yeni bir kimliğe taşınmıştım.

Devamını okuyun

5 Yorum

Yaşlanmaya Başladığım An

Tarih: 28 Ağustos 2013 | Yazar: Fulsen

Ölümle tanıştığımızda, ben henüz bu dünya üzerindeki yedinci yılımı tamamlamamıştım. O gün neredeyse tanıdığım herkes ağlıyordu. Ben ağlamadım. Oysa okul bahçesinde koşmamam tembihlenmesine rağmen, söz dinlemeyip, düşüp de annemin yeni aldığı beyaz külotlu çorabımı parçaladığım yetmiyormuş gibi, dizimi kanattığım gün nasıl ağladığımı daha dünmüş gibi hatırlıyorum. Ama o gün ağlamadım. Herhalde dizimi kanattığım günkü kadar canım yanmamıştı. O günden sonraki günlerde de ağlamadım. Ta ki bir gün ağlamayışımın toplum içinde –ki toplum o yıllarda ailem ve aile dostlarımızdan oluşuyordu- hoş karşılanmadığını anlayana kadar.

Ölülerin ardından ağlamak gerekirmiş, bu vesileyle öğrendim. Kaybettiğimin ne olduğunu henüz bilmediğim ve çok erken yaşlarda kaybettiğim için ilerleyen yıllarda da hiç öğrenemediğim şeyler için ağlamam uygun görüldüğünden, neye ağladığımı bilmeden ağlamaya başladım. Çocukken ağlamak daha kolaydı.

Devamını okuyun

4 Yorum