İçeriğe geç

Etiket: İstanbul’dan gitmek

Ege sahilinde küçük bir pansiyon açalım..

Fulsen Türker'in kendi portresi 50x70, yağlı boya 2014, Istanbul
Fulsen Türker’in kendi portresi
50×70, yağlı boya
2014, Istanbul

Nerede kalmıştık? Evet, ben Fulsen. Garson ve Mutlu! 32 yaşında özgeçmişini buruşturup çöpe atan o kadın. Doğru hatırladınız, dokuz ay önce Datça’ya yerleştiğinden beri hakkında haber alınamayan o kadın işte, benim.

Size bu satırları emeklilik planlarınızın tam kalbinden yazıyorum. Hatta emekliliği bile beklemeden her şeyi bırakıp gidip, hani o kendi halinde bir pansiyon, küçük bir kafe, keyifli bir meyhane açmak istediğiniz Ege-Akdeniz kasabası var ya, işte orada hayallerinizdeki hayatı yaşıyorum.

Bilenler biliyor, bilmeyenler buradan öğrensin. Bir yıl önce, mutfağında kahve, biraz peynir, biraz meyve ve mutlaka sade dondurma olan Şişli’deki evimde, ben hiç İstanbul’dan çekip gitme hayalleri kurmazdım. Ama bir şey var ki profesyonel olmayan kariyerimdeki uzmanlığımı hayatımı alt üst etmek konusunda kazandım.

İstanbul’dan kaçış planlarınızın hemen yanında yaşattığınız o Fulsen, ben değilim, o benden iki üç gömlek büyük bir kadın artık. Ben mi? Sesim soluğum çıkmazken hatalar üzerine hatalar yapmakla ve bir kez daha hayatımı ters yüz etmekle meşguldüm.

11 Yorum

Tatile gittim, dönmüyorum..

Kumluk Sahili, Datça Fotoğraf: Simin Yıldız
Kumluk Sahili, Datça
Fotoğraf: Simin Yıldız

Merhaba, yine ben, Fulsen. Sıkıldınız mı benden?

Geçtiğimiz yıl Ekim’in 30’uydu. O güne kadar adımı sadece beni şahsen tanıyanlar biliyordu. Üzerinden sadece bir yıl geçtiğine inanmak zor. Zaman ne göreceli bir kavram. “32’me doğru, garson ve mutlu..”yu yayınladığım gün hayatın beni ta buraya getireceğini tahmin bile edemezdim. Burası mı? Bugün size Datça’dan yazıyorum. Hafızayı hatıraya çevirmek için yazıyorum. Unutmamak ve kendimi iyileştirmek için yazıyorum, başka meramım yok. Yazmadan anlamıyorum, ne kendimi ne de diğer şeyleri. Şimdi dönüp bir yıl önce yazdıklarıma bakıyorum, bir de aynaya: ne kadar değiştiğimi izliyorum. Bir yılda ne olmuş olabilir ki?

Sayısını hatırlayamayacağım kadar çok kez mutluluktan havalara uçtum, bunları zaten biliyorsunuz. Peki, başka?

29 Yorum

Hiçbir şeyden korkmadım, işsizlikten korktuğum kadar..

20140924_160755“Mutlu olmak” ile “mutsuz olmak” arasında bir ruh hali daha var. Dinginlik mi? Ruhsuzluk mu?

Fulsen Türker: Garson ve Mutlu! Peki bu kadar mıydı? Mutlu sondan sonra ne olacaktı?  Burada bırakacak mıydım? Bitmesin diye yavaş yavaş okuduğum kitabın son sayfasını çevirmek değildi ki bu, çaresiz ertesi sabah yine uyanacaktım.

Başlangıçta kulağıma uzaktan bir esinti gibi gelen sesler git gide yükselmeye başladı.

“Kaç yaşına kadar garsonluk yapmaya devam edebilirsin ki?”

“Hadi kitabı yazdın, hevesini aldın, dön artık.”

“Yorgunum dedin, dinlendin. İş aramaya başlamanın zamanı gelmedi mi?”

Günde 10 saat zaman zaman 12 saat mesai, geceleri 5-6 saat bilgisayarın başında ikinci mesai, her hafta değişen gündemiyle hiç durmadığım tam 351 gün. Yorgundum, hala da yorgunum. Sıfatın “mutlu” olunca yorulmuyorsun sanıyorlar. Yüzün bir gün gülmedi mi, söylediğin her şeyi sorguluyorlar. Sıfatın “mutlu” olunca başın ağrımıyor, grip olmuyorsun, kötü bir gün geçirmiyorsun, hiç hata yapmıyorsun sanıyorlar. Sesler yükseliyor.

“Daha ne kadar 18 yaşında gibi yaşayacaksın?”

“E şimdi ne yapacaksın?”

11 Yorum